Bula!!

Wisten jullie dat er meer mensen overlijden aan vallende kokosnoten dan aan shark attacks?
Levensgevaarlijk dus, Fiji, met zijn mooie stranden met tal van palmbomen. Daarnaast gebruik je ook de hangmatten met gevaar voor eigen leven. Wil je er charmant in gaan liggen, val je er aan de andere kant weer uit en mocht daar nou net een afgrondje zijn... Ja, het leven in Fiji was zwaar, maar wat heb ik een top tijd gehad!

De woensdag dat ik in vloog was ook gelijk de dag dat ik Marije weer zag. Dat was zo'n vier maanden geleden dus er was veel bij te kletsen. Koken deden we in Fiji vooral niet zelf, dus onder het genot van een Fijiaans biertje hebben we heerlijk zitten tafelen in een goed restaurant. Les 1 leerden we diezelfde avond: "Spreek altijd van te voren de prijs voor de taxirit af." Hoe vriendelijk de mensen in Fiji ook zijn, niet-wetende toeristen afzetten proberen ze maar al te graag. Les 2 volgde snel. In onze jolige vakantiestemming bestelde Marije en ik de volgende dag een fles wijn bij onze lunch. Toen we na afloop van de lunch de rekening gespresenteerd kregen, bleek de wijn even duur te zijn geweest als al het eten bij elkaar. "Bekijk van te voren dus even de wijn kaart."

Leven ze in Australie volgens het motto 'No Worries' in Fiji is een welbekende term 'The Fiji Time'. En geloof me Fiji Time, it is. Was er gezegd dat je om twee uur zou vertrekken, kom maar een half uur later, want eerder dan dat is de boot nog niet klaar. Soms kan ik me daar als gestructureerd en altijd stipt op tijd persoontje best wel aan ergeren, maar als ik 1 ding tijdens het reizen heb geleerd, is het toch wel om een stuk relaxter te zijn. Nog zo'n wijze les: "Het komt allemaal wel goed". Een jaar geleden zou ik nooit zonder plan het vliegtuig in zijn gestapt. Nu stapte ik echter in het vliegtuig zonder ook maar enigzinds een plan te hebben. Natuurlijk had ik wel een beetje een idee wat ik wilde doen: ik wilde een traditioneel dorpje zien, ik wilde duiken met haaien en ik wilde kerstmis vieren op een tropisch eiland. Dat was het plan. Een verdomd goed plan als je het mij vraagt. Maar de invulling daarvan? Ach, dat zien we daar wel.

De eerste dag in Nadi stond dus (naast de veel te dure fles wijn) een beetje in het teken van het uitstippelen van onze reis. De volgende dag zaten we op de boot naar de Yasawas, een vijf uur durende tocht op weg naar een van de noordelijkste puntjes van deze eilanden groep. Het was echt een hele mooie tocht langs ontzettend veel mooie eilanden. De eerste die we zagen, South Sea Island, was de schattigste van allemaal. Ik geloof dat het eiland misschien een diameter heeft van 25 meter. Er stond een houten hutje op en als ik m'n best had gedaan, had ik de palmbomen op het hele eiland kunnen tellen. Dit voorspelde veel goeds. Van schattige kleine eilandjes werden het steeds grotere.
 
Een minpuntje was er wel. De dag voordat ik aankwam in Fiji was er een cycloon over het land geraasd die ontzettend veel schade had aangricht. De schade was ook in de the Yasawas goed te zien. Bergen die voorheen fel groen moeten zijn geweest waren nu voor grote stukken bruin doordat op veel plekker alle bladeren van de bomen waren gerukt. Toen we op onze plek van bestemming aankwamen, Coral View, konden we van dichtbij de ravage die de cycloon had aangericht bekijken. Het dak van het restaurant was er voor een groot deel afgerukt, overal lagen dode bladeren en al het stro was van de daken geblazen. Duidelijk was te zien hoeveel bomen er verwoest waren doordat hele boomstammen gebroken waren of bomen zelfs met wortel en al de grond uit waren gerukt.
Toen we twee dagen later een bezoek brachten aan een dorpje op een ander eiland was ook daar de schade goed te zien. De meeste huizen in deze dorpjes zijn tegenwoordig van beton, maar de huisjes die van hout waren gemaakt, waren flink verwoest. Ook hier lagen overal dode bladeren waardoor er weinig schaduw overbleef voor de mensen.
Wat mij ontzetende verbaasde was de toch positieve houding van mensen. Het zal waarschijnlijk een jaar duren om alle schade te herstellen en de natuur zal hier nog langer voor nodig hebben. Toch waren alle mensen zo positief en hard aan het werk om het weer allemaal in orde te maken.
 
De schade van de cycloon was ook onder water goed te merken. Normaal gesproken kun je in Fiji zo'n 30 meter onder water kijken. De visibility was nu echter maar zo'n 5 tot 10 meter. Ondanks dat besloot ik toch op een shark dive te gaan. Ik was ze misgelopen op het great barrier reef en op het op het ningaloo reef dus ik wilde het me niet nog een keer laten gebeuren dat ik ze niet zou zien.
Het zicht was dan misschien niet optimaal maar ik heb ze dit keer wel gezien! Twee haaien. Echt tof. Ze kwamen ook echt best dichtbij en waren denk een meter lang! Ontzettend gaaf om ze in hun natuurlijk omgeving te zien zwemmen. Echt mooie beesten vind ik het.
 
Na twee dagen op Coral View doorgebracht te hebben, zijn we naar het Botiaira resort op een ander eiland gegaan. Toen we aankwamen waren er maar twee andere gasten. De rest van het resort was leeg. Hier leerden we dat een cycloon ook zijn voordelen kan hebben. Het restaurant op dit eiland was van de kaart geveegd door de cycloon dus er werd hard geklust om alles gereed te krijgen voor de kerstdrukte. Wij hadden oorspronkelijk voor een dorm geboekt, maar aangezien dit gebouwtje naast het restaurant stond waar ze aan het klussen waren, gaven ze ons een bure. Een bure is zo'n ydilisch huisje met rieten dak, buitendouche onder de palmbomen en super mooi uitzicht op het strand! Wij waren dus helemaal gelukkig toen we een van deze mooie huisjes toegewezen kregen omdat ze ons niet in de lawaaige dorm wilden laten verblijven.
Het Botiaira resort was sowieso geweldig. Het was een ontzettend mooi eiland, met echt een ontzettend mooi strand. Elke dag hadden we ontbijt, lunch en diner op het strand en je kon er ontzettend mooi snorkelen. Ook hier waren de sporen van de cycloon te zien, maar lang niet zo erg als op het vorige eiland. De mensen die er werkten waren ontzettend aardig en heel behulpzaam. Onze eerste avond werden we door de bouwvakkers uitgenodigd om kava met hen te komen drinken. Kava is het nationale drankje in Fiji. In een grote houten bak wordt water gemengt met kava poeder. Wanneer het hoogseizoen is worden er speciale kava avonden voor toeristen georganiseerd om het eens te kunnen proeven. Dan zit je dus gemakkelijk met 20 andere toeristen kava te drinken. Voor ons was het dus wel heel speciaal om het kava drinken tussen echte Fijiaanse bouwvakkers mee te maken!
De tweede dag op Botiaira zijn we samen met Sana, een jongen die op het resort werkt, naar Soso Village gelopen. Dit dorpje was aan de andere kant van het eiland. Het was echt ontzettend gaaf om hier naar toe te gaan en te zien hoe de Fijianen leven. Alle mensen waren super vrolijk, legden hun werk opzij wanneer we langs liepen om vriendelijk Bula (Hallo) te zeggen. Wanneer we vragen hadden over hun cultuur e.d. namen ze altijd de tijd om deze te beantwoorden en vrolijk poseren voor de foto's vonden ze ook geen enkel probleem. Het was echt een hele ervaring!
 
Ik had toen we weggingen van dit resort toch wel even een brokje in mijn keel. Ik was me er binnen zo'n korte tijd zo thuis gaan voelen. Ik had er graag langer gebleven, maar helaas kwam de boot om ons naar het volgende eiland te brengen: Bounty Island. Ik lieg niet, zo heette het echt. Dit eiland behoort tot de Mamanucas eilanden groep en het was ook wel een echt bounty island met mooie witte stranden en super blauwe zee. Het was niet zo klein als South Sea Island maar we konden alsnog het hele eiland rondlopen in 20 minuutjes.
 
Aangezien de Yasawas en de Mananucas beiden erg toeristisch zijn, wilden we naast de toeristische route toch even afwijken en iets zien van het land waar niet al te veel toeristen komen. Zo belanden we aan de andere kant van Fiji. Excursie ongeregeld kunnen we dat wel noemen. We kwamen rond half 6 s middags van de boot, gingen snel naar de bus die ons naar het vliegveld zou brengen zodat we daar hopelijk nog de laatste bus naar Suva, de hoofdstad, zouden halen. Mislukt! Daar stonden we dan. Wat nu? Misschien een last minute.. Terwijl we daar over stonden te denken, kwam er toch nog een bus voorbijgereden. Dus Luus op haar slippertjes er achter aan omdat mensen die op het airport werkten zeiden dat dat toch nog de bus naar Suva was. Die mensen zullen het wel weten zou je denken. Fout! Na het hele vliegveld over gerend te hebben (oke, ik moet toegeven, deze is niet zo groot als schiphol) kwam ik erachter dat het toch niet de bus naar Suva was. Maar hoe dan toch verder? Zo'n blond rennend figuurtje op het vliegveld zien mensen in Fiji denk niet vaak, want van alle kanten kwam hulp toegeschoten. Zo kwamen we er achter dat we alsnog een minibusje naar Suva zouden kunnen pakken, mits we op zouden schieten want deze zou over een paar minuutjes vertrekken. Hup, in de taxi dus op weg naar de bushalte! En zo kwam het dat we een kwartiertje later in een volgepropt busje zaten op weg naar Suva. Yes! Het was toch gelukt! De busritjes was zeker niet een van de comfortabelste, maar we waren allang blij.
's Avonds kregen we gelukkig nog accomodatie geregeld in Suva en de volgende dag vertrokken we naar Leleuvia, een onbewoond eilandje aan de oostkust van Vita Levu.
 
Hier hebben we kerst gevierd. Zeker een droom die uit kwam. Helaas ben ik er nogmaals achter gekomen dat ik echt niet een persoon ben die dagen op het strand kan hangen. Drie dagen Leleuvia was zeker ontzettend ontspannend, maar daardoor op een gegeven moment ook wel een beetje saai. Het vorige jaar scheen het hele eiland volgeboekt te zijn, dit jaar waren er echter maar zes andere mensen. Niet echt het aantal waar je een flink feestje mee kan bouwen. En dat heb ik eerlijk gezegd wel een beetje gemist. Ik heb echt mooie dagen gehad, Marije en ik raken nooit uitgekletst, we hebben lekker gechilld op het strand, goede boeken gelezen, genoten van het mooie uitzicht en kava gedronken met de gasten die op het eiland werkten, maar echt een feestje was het niet. Doordat het zo rustig was, deden de mensen die er werkten weinig hun best het de gasten naar de zin te maken en dat viel ons wel een beetje tegen. Eigenlijk moet ik helemaal niet zeuren natuurlijk want jullie zaten allemaal in de drapperige sneeuw, maar ik heb thuis met kerst toch echt wel een beetje gemist. 
 
Na Leleuvia had ik nog maar drie dagen in Fiji die we doorgebracht hebben in Suva, het terug reizen naar Nadi en het kopen van souvenirs. Het grote eiland Vita Levu is echt ontzettend mooi voor zover we dat hebben kunnen zien vanuit de bus. Het is jammer dat we niet meer tijd hadden om het main land te ontdekken, maar oud en nieuw staat voor de deur en dat wilden we zeker weten door brengen in Sydney. Ik heb er helemaal zin in!
We hebben vandaag onze spot uitgekozen van waar we het vuurwerk gaan bewonderen en straks gaan we boodschappen doen om morgen de dag in het park door te komen tot het zover is. Het wordt echt een mega spektakel. Ik kan haast niet wachten. Toch is eigenlijk ook nog steeds wel wat onwerkelijk dat het morgen alweer oud en nieuw is.
 
Voor nu alvast de allerbeste wensen voor iedereen! Geniet allemaal van jullie oud en nieuw! En tot volgend jaar!
 
Liefs, Lucienne

P.S. Even nog een treurige mededeling... Ik vind het vooral voor mezelf erg treurig :P. Ik ben mijn camera met als mijn Fiji foto's erop verloren! Nog nooit zo blij ben ik geweest met Marije haar fotografie verslaving. De foto's op mijn blog zijn dus van haar. Dankjewel, Marije!