Sweet As, Bro!

Wat een afwisselende reis in een gigantisch mooi land!! Drie januari begon hij en na negen maanden zag ik eindelijk mijn ouders weer. Daar had ik enorm naar uit gekeken vooral na alle feestdagen. Het was wel gek om ze ineens aan de andere kant van de wereld te zien staan terwijl ik voordat ik op reis ging nooit had verwacht dat ze me op zouden komen zoeken. Ik vond het wel even spannend hoor. Reizen met je ouders? Is dat wel zo'n goed idee? Laat ik eerlijk zeggen dat we er alledrie wel even aan moesten wennen, maar het is echt 100% mee gevallen! We hebben echt een ontzettend leuke, gezellige tijd gehad. We hebben af en toe eens geruziet, maar vooral veel gelachen en heel veel gedaan! De mooiste qoute vind ik die van moeders in het Te Papa museum in Wellington. Na al een paar uur in het museum te hebben rondgewandeld, (het was buiten rot weer dus we moesten wel), kwamen we uit op the art galery. Ondertussen flink melig aan het worden, bestudeerden we alle kunstwerken aandachtig. Toen we bij een doek uitkwamen dat totaal blauw geschilderd was (serieus.. dat kan ik ook!) maakte mam de droge opmerking: "Piet, deze kunnen we wel op onze slaapkamer hangen. Daar hebben we toch onze ogen dicht." Ons keiharde geschater werd natuurlijk helemaal niet gewaardeerd door mensen die de kunst wel konden waarderen.
 
De eerste dag in NZ hebben we in Auckland doorgebracht. De volgende dag, 5 januari, gingen we de camper ophalen. Luxe!! Ik had mijn eigen 'apartement', het twee persoonsbed boven het bestuurdersgedeelte, en ik kon voor twee weken lang mijn spullen laten liggen zonder elke dag mijn backpack in te moeten pakken. Vanaf Auckland zijn we eerst een stuk naar het noorden gereisd, naar the bay of islands. Hier verbleven we in een ini-mini dorpje dat ooit the capital of NZ is geweest. We hadden ontzettend mooi weer en pa en ma konden er erg mooi wandelen. Ik ben vanaf the Bay of islands gaan duiken naar the rainbow warrior, een schip van Greenpeace dat in 1985 door Fransen ter zinking is gebracht. Het was mijn eerste shipwreck dive en echt de moeite waard. We konden sommige stukken van het wreck in zwemmen en alle kleuren koraal die op de boot groeiden waren echt ontzettend mooi! Samen met pa en ma ben ik de volgende dag op een dolphin trip gegaan. Ik had al best wat dolfijnen gezien, maar dit was toch wel echt ontzettend gaaf! We zagen er onwijs veel. Ze zwommen voor de boot uit of speelden achter de boot met de golven die we maakten. Ze kwamen zo dichtbij dat ook mam ze heel goed kon zien! We hadden ontzettend geluk die dag, want ondanks dat het walvissenseizoen bijna over was en walvissen zich normaal niet vaak in de baai laten zien, kwam er toch eentje voorbij zwemmen die dag!
 
Na the dolphin tour zijn we Auckland voorbij gereden richting het zuiden. NZ is een groot land. Vooral met een campervan die niet harder dan 90km/u tuft betekend dat dus soms aardig wat uren on the road. Misschien dat het voor pa anders is geweest, hij was tenslotte onze chauffeur, maar ik vond de uren op de weg niet vervelend. Bij elke bocht kijk je je ogen uit! En regelmatig stopten we in kleine dorpjes en stadjes om even rond te wandelen en cappucino te drinken. Het reizen met een campervan geeft echt zoveel vrijheid! Je bent lekker je eigen baas. Heerlijk.

Na the Bay of islands hebben we de volgende stops gemaakt:
- Waitomo caves; waar we glowworms hebben bewonderd in de grotten en een landelijke wandeling tussen de koeien(stront) hebben gemaakt.
- Rotorua; waar we meer te weten zijn gekomen over de Maori cultuur en onze eerste geiser hebben gezien. We hebben ons verbaasd over de hoeveelheid heet waterbronnen in het dorp zelf. Overal stijgen dampende zwavelluchten op. Zelfs in de achtertuin waar kleine kinderen aan het spelen zijn! En echt hoor, die zwavellucht went mooi niet.
- Waimangu Volcanic Valley; een ontzettend mooi natuurpark met heet waterbronnen en stroompjes met de meest mooie kleuren. Denk echt het mooiste wat we met z'n drieen hebben gedaan en ik was vooral erg trots op moeders die met haar wandelstokken toch maar mooi wandelpaden opklauterde en afdaalde die niet makkelijk waren! :) Het mooie aan dit park was dat het ontzettend rustig was. We kwamen af en toe eens andere wandelaars tegen waar je een gezellig praatje mee maakte, maar over het algemeen waren we lekker met z'n drieen aan het wandelen zonder hordens toeristen om ons heen. In tegenstelling tot:
- Wai-O-Tapu; een soort gelijk park als Waimangu maar verrassend genoeg met nog meer verschillende kleuren en aanzichten. Dit park was echter erg toeristisch waardoor je echt in rijen de bezienswaardigheden afliep. Het deed niet af aan de schoonheid, maar wel aan de relaxtheid van het wandelen.
- Tangariro National Park; dit national park is voor mij persoonlijk toch wel het hoogtepunt van het noordereiland. Samen met pa en ma heb ik hier een wandeling gedaan naar de Taranaki Falls. Erg mooie uitzichten en de eerste berg met eeuwige sneeuw gezien. Wat het park zo speciaal voor mij maakte was de Tangariro Crossing die ik gewandeld heb. Een 19.4 lange wandeling langs Mt. Doom uit Lord Of The Rings! FANTASTISCH. Ik had blaren op m'n voeten, maar dat was het echt waard. De wandeling begon aan de kant van Mt. Doom waar het er allemaal grijs uit ziet. Er liggen alleen stenen en rotsen en er is weinig begroeing te bekennen. De klim naar boven is echt zwaar, maar des te meer voldoening geeft het als je eenmaal boven staat en..... NIKS...  ziet. Ha, de dag dat ik de crossing ging doen was het weer niet op z'n best. Het was ontzettend mistig en winderig, maar eigenlijk heeft me dat helemaal niet dwars gezeten. Oke, de mooie uitzichten aan die kant van de berg heb ik misschien gemist, maar al die mist gaf ook wel een leguber tintje aan de hele wandeling. Een echt LOTR sfeertje. Ik was sowieso al erg blij dat ik de wandeling kon doen, want het zag er even naar uit dat het weer te slecht zou zijn en ik deze ervaring dus mis zou lopen. Gelukkig kon ik toch de berg op en een beetje kou, mist en regen geeft dan niks. In de loop van de dag klaarde het weer zelfs wat op, waardoor ik uiteindelijk toch hele mooi uitzichten heb kunnen zien. Het mooie aan de wandeling vond ik dat het door zulke verschillende stukken natuur ging. Je begint op een totaal grijze rots vlakte, loopt door gele stro velden en eindigd in een volgegroeid bos met zoveel verschillende soorten groen en allemaal waterstroompjes. Het was echt een ervaring om niet te vergeten!
 
Vanaf Tangariro NP zijn we naar Wellington, de hoofdstad van NZ, gereden. Het weer was slecht maar onderweg hebben we nog een aantal leuke stops kunnen maken. Eenmaal in Wellington aangekomen zochten we het eerste campervanpark op wat we konden vinden. Bij dit caravan park zat een motel. 's Avonds zaten we hier gezellig een wijntje te doen toen er ineens een Nederlands stel binnen kwam lopen wat we al eerder op het noordereiland tegen waren gekomen. Zij vertelden dat ze ook twee andere Nederlandse stellen hadden ontmoet die ze maar tegen bleven komen. De wereld is klein. Dat bleek vooral toen nog geen 5 min. later die twee Nederlandse stellen binnen kwamen lopen en een van hen een oude bekende van pa bleek te zijn! Wat een toeval!
 
19 Januari was het tijd om van het noorder eiland over te gaan naar het zuiden. Daar hebben we nog een dagje doorgebracht met z'n drieen en vanaf toen ben ik mijn eigen weg gegaan. Ik ben verder gaan reizen met de bus. Een totaal tegenover gestelde ervaring dan de reis met de campervan met mijn ouders. Ineens zat ik in een bus vol jongeren (waarvan 16 Nederlanders!!) en had ik niet meer de vrijheid zoals je die met de campervan wel heb. Dat vond ik echt niet helemaal mee vallen. Gelukkig had ik wel echt geluk met de gezellige groep mensen op mijn bus. De eerste stop met de bus was Abel Tasman National Park. Abel Tasman, de Nederlandse ontdekkingsreiziger die als eerste Europeaan voet aan wal zette in New Zealand, maar zich weg liet jagen door de Maori's. Ik kan me er wat bij voorstellen want hun begroeting is er niet een van netjes een handje geven. De begroeting van de Maori's heet de Haka. Het is een oorlogsdans waarbij ze allerlei vreemde bewegingen en geluiden maken en hun tong uit steken. In de tijd dat Abel een bezoekje kwam brengen aan NZ, waren de Maori's hier niet zo van gediend en doodden ze vier van zijn mannen. Jammer dat hij niet gebleven is, want ik zou toch best trots zijn geweest op Nieuw Zeeland als Nederlandse kolonie. In Abel Tasman heb ik niet veel gedaan. Plannen waren er, maar het weer werkte niet mee. Overdag hebben we gekaart en het gezellig gemaakt met elkaar. 's Avonds zijn we naar echt een heel gezellig djembee kroegje geweest. Het plan was om de volgende dag te gaan skydiven, maar ook dit kon niet door gaan vanwege het weer.
 
Op naar de volgende stop dan maar: Barrytown. Zoek het maar op op de kaart, het staat er waarschijnlijk niet op. Het is echt een mini dorpje waar niets te beleven is. En waar niets te beleven is, moet je het toch vooral dan maar zelf gezellig maken. Lees: iedereen trekt de meeste lompe kleren aan (er was een speciale verkleedkamer vol verkleedkleren) en je gooit het bier in de aanbieding. Goede avond verzekerd! Ha, ik ben helemaal niet van de verkleedfeestjes, maar het was wel echt een top avond. De volgende ochtend was iets minder, maar gelukkig konden we 'uitslapen' tot half 11. Vervolgens weer in de bus en door naar Frans Josef...!
 
Hier heb ik het echt enorm naar mijn zin gehad. Frans Josef is een enorme gletser. Ik had echt nog nooit zoiets gezien! Echt indrukwekkend! Bij zo'n groot natuurverschijnsel voel je je echt zo mini klein. Wij zouden er die dag een wandeling op gaan maken. Bepakt en bezakt met speciale uitrusting gingen we erop af. We kregen waterdichte kleding en pinnen om onder onze schoenen te binden. Ik vond het echt een hele ervaring. Elke ochtend gaan de gidsen om 6 uur het ijs op om een nieuwe 'wandelroute' uit te hakken. Ook terwijl we aan het wandelen waren was het regelmatig nodig om de paden even bij te werken. Het leukste vond ik het door de smalle ijsgangetjes lopen, steile afdalingen en het vele klimmen. Er was een grote ijsgrot waar we met behulp van een touw naar boven konden klimmen. Heel erg mooi!
 
Deze dag was al helemaal fantastisch en daar kwam nog bij dat ik de volgende dag, niet boven Frans Josef, maar boven Fox Glasier ben gaan skydiven!!! Ik had er helemaal niet op gerekend dat ik het daadwerkelijk zou gaan doen. Bij de glasiers is er maar 33% kans op goed weer om te springen. De rest van de dagen is het weer simpelweg te slecht om te lucht in te gaan. De voorspellingen waren niet goed en het had er al de hele dag bewolkt uit gezien. Ik verwachte niet dat we de volgende ochtend daadwerkelijk zouden kunnen gaan springen. Om half 7 ging de wekker. Naar buiten kijkend dacht ik nog steeds niet dat het door zou gaan want er was geen blauw stukje lucht te bekennen. Luus toch maar uit bed om het voor de zekerheid even te checken bij de receptie en ja hoor, een kwartiertje later zat ik in het busje op weg om te gaan skydiven!
Niet een heel erg leuk moment moet ik bekennen. Ik werd met de minuut zenuwachtiger! Whaa.. wil ik wel echt vanuit 12.000 ft uit een vliegtuig springen? Maar zodra ik het zonnetje door zag komen, de wolken zag verdwijnen en mijn skydive pak aan had, had ik er helemaal zin in!!!! Let's go!!
En jeetje wat een gave ervaring! Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Ik kan er echt 20 verschillende woorden voor gebruiken, maar dan nog is het niet goed uit te drukken. De vlucht naar boven was echt ontzettend ontzettend ontzettend mooi!! Er was nog een beetje bewolking maar we konden alle besneeuwde bergtoppen gigantisch mooi zien. Het zonnetje scheen en we konden Fox Glasier vanaf de lucht in zijn geheel bewonderen. Echt zo'n mega mooi stuk natuur! Ik voelde me helemaal gelukkig en tevreden in dat mini vliegtuigje. Dat fijne gevoel werd echter wreed verstoord toen het teken kwam dat het tijd was om te gaan springen en het deurtje nog geen 1cm naast me open ging. Mijn god! Ik ben gek!! Ik denk dat dat in mijn hoofd om ging, maar zeker weten doe ik het niet.
Ik weet niet eens meer het moment dat ik begon met vallen, maar ineens was ik in de lucht en storte ik als een rotsblok naar beneden! Het ging echt zo gigantisch hard. Het was een 54 seconden vrije val, maar eigenlijk lijkt dat veel langer. Maar eng is het echt helemaal niet. Je beseft je niet eens dat je zo hoog bent eigenlijk en als je om je heen kijkt en die mooie bergen ziet dan kun je echt alleen maar genieten. Ik heb echt heel wat afgegild. In het begin even van schrik maar daarna echt alleen maar van de opwinding! 
Toen ik eenmaal weer op vaste grond stond kon ik niet stoppen met lachen en gillen en zeggen hoe gaaf ik het vond!! Ik wil weer! Het is echter niet goedkoop dus sponsers zijn welkom ;)
Ik heb echt enorm veel geluk gehad dat ik bij Fox Glasier kon skydiven. Het is ongetwijfeld overal gaaf om te doen, maar ik geloof niet dat het overal net zo mooi is als op de plek waar ik het heb gedaan. Ik ben helemaal blij :)
 
Terwijl de adrenaline nog door mijn lijf gierde, moest ik de bus weer in op weg naar Makarora. Hier heb ik een mooie wandeling gedaan met een Duits meisje en hebben we met de hele groep echt een top karaoke avond gehad in de kroeg. Nogmaals, ik ben helemaal niet zo van de karaoke, maar toen ik wel het podium op moest omdat een van de gasten me had ingeschreven, vond ik het eigenlijk toch wel leuk. Echt een hele gezellige, lachwekkende avond was het. De dag daarna gingen we naar Queenstown, party capital of NZ. Echt alleen de naam al. Het stond me helemaal niet aan, dus wilde er van te voren eigenlijk zo sne mogelijkl weer weg. Toen ik er eenmaal binnen reed met de bus vond ik het er echt helemaal relaxt. Het is helemaal geen grote stad, maar juist een gezellig klein stadje met een hoop barretjes en cafetjes, leuke winkeltjes en een gezellig strandje en park. We zijn lekker wezen pubcrawlen en heb nogmaals een hele gezellige tijd met de mensen uit mijn bus gehad.

Toch had ik ondertussen wel beetje genoeg van dat reizen met die bus. Voor de vier dagen daarop heb ik dan ook een autotje gehuurd. Best wel even een investering, maar het was elke dollar waard! Vooral the drive up to Milford Sounds. Ik hoorde van iedereen al dat het fantastisch was. En dat was het! Ik heb echt nog nooit zoiets moois gezien (volgens mij heb ik dat in dit hele verhaal al 3x gezegd :P) En ik ben enorm blij dat ik het niet met de bus heb gedaan. Die tourbussen maken misschien een stop maar verder rijden ze in een stuk door. Met mijn autotje heb ik lekker zo vaak kunnen stoppen als ik wilde. En kon hierdoor ook wandelingen doen die ik anders nooit had kunnen doen. De langste walk die ik heb gedaan was the Key Summit. In het begin loop je door heel dichtbebost bos en zie je helemaal niks. Maar hoe hoger je komt, hoe meer je gaat zien en als je eenmaal in het open stuk komt, is het uitzicht echt adembenemend. Overal om me heen waren met sneeuw bedekte bergtoppen. Echt zo'n overweldigend gevoel! De foto's doen echt geen recht aan hoe het er in het echt uitziet dus ik zou tegen iedereen willen zeggen: Go! And check it out yourself!
 
Merken jullie trouwens dat het een mega lang verhaal is? :P Zijn jullie al moe van het lezen? Ik probeerde het echt kort te houden, maar ik kan simpelweg niks kiezen dat ik niet wil vertellen want het was allemaal zo mooi. Ik ben nu bijna klaar. Je kunt het, je bent er bijna...
 
De rest van mijn roadtrip heb ik door het zuiden gereden. Op mijn derde dag ging er een Duitse jongen uit mijn hostel mee met wie ik door de Caitlins heb gecrosst. Echt een aardige jongen met wie ik ontzettend kon lachen. We hebben veel watervallen, kustlijnen en meren gezien. Qua natuur niet het mooiste stuk van NZ maar heb vooral genoten van de vrijheid met m'n autotje. De laatste dag ben ik nog naar Otago Peninsula geweest om pinguins te zien en toen terug naar Queenstown om mijn crossmobieltje af te leveren.
Vanaf Queenstown heb ik de bus gepakt naar Christchurch, de laatste stop van de trip. Vanaf Christchurch ben ik nog naar Okaroa geweest om met dolfijnen te zwemmen! Echt ook heel erg leuk! Ze komen zo dichtbij! Maar je mag ze helaas niet aanraken want dan kun je ze ziek maken. Maar echt tof. Op een gegeven moment zwom er een groep van tien dolfijnen om ons heen. Gister was mijn laastste dag in NZ en deze heb ik chillend doorgebracht in Christchurch. Het grappige was dat ik onverwachts nog tegen mijn ouders aan liep ook. Ik wist wel dat ze die dag ook in Christchurch zouden zijn omdat ze hun camper af moesten leveren, maar dat ik ze dan ook tegenkom is toch wel erg toevallig. Ik heb dus een gezellige laatste avond gehad in NZ met mijn ouders voordat ik vanochtend 6:30 terug naar Sydney vloog.
 
Het einde van echt een ontzettend mooi stuk van mijn reis! Ik ben blij dat ik de kans gehad heb om op zoveel verschillende manieren te reizen: met de campervan met mijn ouders, het backpackersleventje in een bus en de vrijheid van het hebben van een eigen autotje. Nieuw Zealand is echt een onwijs afwisselend en indrukwekkend land! Ik zou hier zo nog een keer naar terug willen. Wie weet komt er een vervolg...
 
Voor nu,
 
Lieve groetjes vanaf deze kant van de wereld.
Laten jullie me weer eens weten hoe het met jullie allemaal gaat?!
 
Xx Luus